Dergelijke lichtstralen kunnen naar de grond en naar de hemel wijzen. We noemen deze wolkenstralen ook wel Jakobsladders of met een moeilijker woord crepusculaire stralen.

De wolkenstralen ontstaan als het zonlicht bijvoorbeeld tegen een cumulus (stapelwolk) aanschijnt. Door diffractie worden de lichtstralen afgebogen en ontstaat het patroon. Ook een stralenbundel die door een gat in de bewolking schijnt noemen we een crepusculaire straal.

Veel meer bijzonder zijn de zogenaamde Anticrepusculaire stralen. Deze stralen kan je soms zien als je met de zon in je rug naar boven kijkt. Aan de hemel zie je dan lichtbanen lopen die aan het einde bij elkaar komen, net zoals een weg aan de horizon steeds smaller wordt en in een punt verdwijnt. Dit punt noem je ook wel het tegenpunt van de zon.

Deze week zag ik deze lichtbanen in Almere weer eens en ook Calvin Musch legde de stralen prachtig vast. Bij dit artikel zie de foto's die we maakten. Voor de de duidelijkheid: De zon is hier net onder gegaan achter ons. We kijken van de zon af. 

Enkele jaren geleden maakte ik onderstaande foto. In eerste instantie dacht ik dat er een lichtshow gaande was in de verte maar ook dit bleken de anticrepusculiare stralen te zijn.